“Jezelf zijn, dat is geluk.” zei Rumi ooit. Ik was er niet bij toen die wijze meneer deze rake woorden sprak, maar ik hoorde het via via. Ik geef hem groot gelijk! Deze spreuk is zo mooi omdat hij de essentie van het leven verwoordt en tegelijkertijd ons, nieuwsgierige mensen, gratis en voor niets achterlaat met duizend-en-één vragen. Heel leuk hoor, dat mezelf zijn, maar wie ben ik dan eigenlijk? Hoe kom ik daar in vredesnaam achter? En wat moet ik daar dan mee doen?
Drieënhalf jaar geleden stelde ik mezelf deze knagende vragen. Of eigenlijk dienden deze vragen zich gewoon aan en had ik geen keus: hup hup hup op avontuur op zoek naar antwoorden Liv! Terwijl mijn leeftijdsgenoten zich al feestend een weg door de zomer baanden, ging ik in mijn eentje op reis naar de Spaanse Pyreneeën. In een klein dorpje omringd door reusachtige bergen nam ik deel aan een yoga- en meditatie retraite. Het was mijn eerste echte reis in mijn eentje en ondanks dat het geweldig was om mensen van over de hele wereld te ontmoeten, maakte (hoe cliché het ook klinkt!) de ontmoeting met mezelf de meeste indruk.
Ik herinner me hoe de enthousiaste Spaanse gastheer Dani een spiraal op een whiteboard tekende. Met handen en voeten legde hij uit dat jezelf ontdekken als een spiraalbeweging is. Door te luisteren naar je lichaam en alles wat er zich in je magische binnenwereld afspeelt, kom je, laagje voor laagje, steeds dichter bij jezelf en alle antwoorden waar je naar verlangt. Daardoor ontstaat er meer rust en vreugde in jezelf, want je geeft jezelf de ruimte om te zijn wie je bent. Toen hij dit uitlegde viel er bij mij een waterval aan kwartjes. Een ultieme AHA-erlebnis van de hoogste plank! Ik wist heel goed wat me de komende tijd te wachten stond: een reis naar binnen, een reis naar mezelf.
De jaren die volgden dook ik nieuwsgierig in het diepe. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat dit altijd leuk was, want sommige antwoorden stoppen we (zoals wij mensen dat zo goed kunnen) niet voor niks kilometers onder de aarde. En zo’n beklemmend keurslijf van je afschudden is soms doodeng, maar ik wist zeker dat mijn moed beloond zou worden. Zodoende kwam ik, door alsmaar mezelf toe te staan om te voelen wat ik voel, steeds dichter bij mezelf. Sterker nog ik ontdekte kanten van mezelf waarvan ik niet wist dat ze er waren.
Gek genoeg waren deze (super menselijke) delen van mezelf soms zo tegenstrijdig als de pest oftewel: mindfuck to the max! Ik ontdekte bijvoorbeeld dat ik hele introverte kanten heb, maar tegelijkertijd ook genoeg extraverte kanten. Dat ik een gevoelig mens ben, maar ook super nuchter naar dingen kan kijken. Dat ik bloed serieus kan zijn en op andere momenten overal wel de humor van inzie. Soms voel ik een overweldigende dankbaarheid voor zo’n beetje alles en iedereen en op andere momenten staar ik me door ontevredenheid blind op onbenullige dingen. Dat ik nieuwsgierig ben als een kind, maar me tegelijkertijd in vol ornaat kan vastklampen aan het oude en bekende. Dat ik mensen het beste gun en soms toch ook jaloers kan zijn. Dat ik aardig ben, maar ook heel eerlijk en duidelijk kan zijn als ik iets niet pik. Dat ik het graag goed doe, maar ook geregeld de plank mis sla. Dat ik een optimist ben met hier en daar een pessimistisch buitje. Dat ik me graag kwetsbaar opstel, maar me ook wel eens stoerder voordoe dan ik ben. Kortom, dat ik 100% een mens ben met alles wat daarbij komt kijken.
“Hee Liv, even tussen alle tegenstrijdigheden door” hoor ik je denken “wat heeft dit nou nog met WERELDVROUWENDAG te maken?”. Nou er is nog een tegenstelling die zich de laatste tijd aandient en schreeuwt om aandacht. Ik herontdekte dat ik zowel stoere jongensachtige kanten als zachte meisjesachtige kanten. Als kind was deze tegenstelling er al. Ik hield van roze prinsessenjurken, poppen en alle stereotype lieve meisjesdingen, maar ik hield ook van alle stoere jongensdingen als elektrisch bestuurbare brandweerauto’s, piraten en noem maar op. Ik speelde dwarsfluit en elektrische gitaar, zat op ballet en ging skaten. Als kind waren deze beide kanten nooit een probleem, want ik deed gewoon wat goed voelde. Ik was niet bezig met wat anderen van me vonden.
Pas later werd het steeds moeilijker om mijn stoere piraten gevoelens te koesteren. Ik werd me bewust van het hokje: vrouw-zijn en alle normen die daaraan vastkleefden. Ik heb niks tegen hokjes in het algemeen, maar wel als je als mens het gevoel krijgt dat je in een bepaald hokje zou moeten passen waar je, hoe je je ook in bochten probeert te wringen, nooit in gaat passen! Hoe meer ik in verbinding kwam met mezelf, hoe meer ik me realiseerde dat het stereotype hokje vrouw-zijn voor mij veel te beklemmend was. Ik snakte naar een balans tussen het piraat- en prinseszijn. Echter toen kwam de grote hamvraag!
Van wie moet ik eigenlijk in dat stereotype-vrouwen-hokje passen dan? Het is waar dat er heel wat normen leven ongeacht gender, leeftijd, seksuele voorkeur, etniciteit, noem maar op, maar dat betekent niet dat ik aan die norm hoef te voldoen. Het is heel verleidelijk om de schuld te geven aan anderen als je je op bepaalde vlakken niet vrij voelt om te zijn wie je bent. En ik zal ook niet zeggen dat het makkelijk is, want er zijn een boel mensen die bang zijn voor alles dat ze niet kennen. Toch voelt het uiteindelijk voor mij als dat ik zelf de gene ben die me het meest in de weg kan staan om mezelf te zijn! Ik kan er zelf voor kiezen om mezelf in een hokje te proppen waar ik niet in pas of om mijn eigen vrouwzijn-hokje op maat te maken en me niet meer voortdurend te meten aan de norm.
Een vrouw hoeft (bij wijze van spreken) geen jurkjes hakken of lippenstift te dragen om vrouw te zijn, vind ik. Ik heb daar overigens niks op tegen, maar voor mezelf past het niet. Het is voor het eerst dat ik inzie én uit dat het oké is dat dat niet bij mij past. Vrouw zijn kan en mag op honderden manieren en geen enkele is verkeerd! Of eigenlijk mens zijn mag op honderden manieren, met al onze tegenstellingen, leuke en minder leuke eigenschappen, het is allemaal goed.
Bij deze wil ik mezelf en alle stoere superheldinnen (ongeacht de verhouding tussen prinsessen- en piratenbloed) een hart onder de riem steken: je bent goed zoals je bent! Het gaat erom dat jij gelukkig bent en een uiting durft te geven aan wie je diep van binnen bent. Jij leeft met jouw keuzes en ik met mijn keuzes! Ik kies voor mezelf zijn (ook al weet ik niet precies waar het toe zal leiden), waar kies jij voor?
