Ongeduld. Een hele menselijke en soms bloed irritante eigenschap! Wat moet ik er in jezusnaam mee? Dat vroeg ik me een paar weken geleden af terwijl ik al stampvoetend, zuchtend en mopperend mijn dagelijkse uitwaai-route bewandelde. In mijn hand hield ik een reusachtige stok waarmee ik boos in de aarde wroette in de hoop dat het mijn ongeduld deed verdwijnen. Helaas werd het er alleen maar erger van! Als dé vertegenwoordiger van het ongeduld bewoog ik met een dikke vette frons op mijn gezicht voorwaarts.
Totdat er ineens aan het eind van de horizon een stipje mijn kant op bewoog. Al snel veranderde het stipje in een grote hond die met een rotvaart op me af kwam rennen. Enigszins geschrokken bleef ik staan, nog steeds met een stok in mijn gefrustreerde handen. "Wat bent u van plan meneer, mevrouw hond?" riep ik hem tegemoet, maar de hond deed net alsof hij me niet hoorde. Hij zweeg en gooide voor de laatste meters zijn Churandy Martina skills in de strijd. Ik slikte en wachtte af.
Wat zou hij toch van plan zijn?! Daar kwam ik snel genoeg achter. Voor ik het zelf in de gaten had hapte de hond de stok uit mijn handen en rende weer met een supersonische rotvaart, blij als een kind door het open veld. Tja, daar stond ik dan, zonder stok omringd door een gigantische stofwolk. Een voorzichtige glimlach verscheen op mijn gezicht, toen de hond me vrolijk toesprak.
"Jullie mensen zijn soms doodvermoeiend serieus!" riep de hond vanuit de verte. "Als jullie iets willen, veranderen jullie in van die verbitterde wezentjes die boos worden als ze hun zin niet krijgen. Jullie willen alles NU en het kan nooit snel of goed genoeg gaan! Bovendien kijken jullie in veel gevallen alleen maar naar wat jullie niet kunnen of niet hebben.
Een doel hebben is super, maar vergeet niet te spelen, vergeet niet te genieten van het onderweg zijn en bovenal kijk eens achterom, besef waar je vandaan komt en vier al je zegeningen én je fouten! Wees nou eens trots op alles wat je al bereikt hebt! En wandel dan met een hart vol dankbaarheid verder. Het is maar een ideetje..." Ik knikte, waarom had ik daar zelf nou niet aan gedacht?
Zoef weg was de hond met de stok. Zoef weg was mijn ongeduld!
コメント