Ken je dat? Dat je op het punt staat je boosheid, irritatie of verdriet te uiten? Dat de woorden op het puntje van het puntje van je tong liggen klaar om buiten te spelen? En dat je ze op het moment suprème toch maar weer inslikt of deze woorden zo misvormt dat ze dat ene ongelofelijk duidelijke gevoel niet meer vertegenwoordigen? Join the club!
Laatst was het weer feest. Ik zat na een lange dag tijdens spitsuur in de trein naar huis van Den Haag naar Sittard. Een beetje moe tuurde ik al dromend naar het vlakke Hollandse landschap. Op de stoel naast me lag mijn tas uitgebreid te chillen.
Totdat er plots een vrouw met haar volle gewicht op mijn tas ging zitten. Het feit dat dat haar geen drol kon schelen maakte dat ik nog net niet in een vuurrode furieuze satan veranderde! In de verte hoorde ik de loeiende assertiviteitssirenes: "Liv zeg hier iets van! Wat een arrogante trut! Ze gaat op je tas zitten met haar neus in de hoogte.".
Pak even de hand van de persoon naast je vast, want nu volgt het hoogtepunt.
Het ging allemaal heel snel. Ook al lag mijn irritatie klaar om uit te vliegen. Ook al wist ik dat dit niet aan mij lag en ik alle recht van boos-spreken had. In de gauwigheid en moeheid koos ik voor een andere benadering. IK zei: "Sorry!"! Zei ik dat nou echt? Dat geloof je toch niet?! Ja het is echt waar! Maar ik ging toch niet op haar tas zitten? Dit meen je toch niet?! Al voordat ik de tweede lettergreep van mijn verontschuldiging uitsprak, dacht ik: nee nee nee, wat doe ik nou? Ik zag er gelukkig wel de humor van in, want dit soort situaties zijn nou eenmaal onderdeel van het leven.
Na deze catastrofe besefte ik dat ik helemaal klaar ben met dit soort opkrop-capriolen. Alles in mij weet in situaties waarin ik boos ben wat ik wil zeggen, maar ik ben soms simpelweg bang dat mensen deze kant van me niet waarderen. Misschien vinden ze me een aansteller, misschien lachen ze me uit, misschien ligt het aan mij, misschien rent iedereen weg, misschien vergaat de wereld, misschien barsten alle vulkanen uit. Je weet maar nooit. (Oké over het algemeen gaat komt het allemaal goed.)
Dus wat had ik nodig? Een laatste zetje in de juiste richting! Toestemming van niemand minder dan mezelf! Hoppakee! Gooi de remmen los! Uitspreken die handel! Even herinnerde ik me de stem van die befaamde guru waar ik als twaalfjarige puber graag naar luisterde. Hij sprak enkel één krachtig woord, meestal als ik geen zin had in mijn huiswerk: "BOEIE!". Ik lachte en concludeerde: "Inderdaad BOEIE! wat anderen van mij vinden." Ik ga niet meer zwijgen. Die tijd is geweest. Ik zeg JA tegen expressie!
Comentarios