Een paar maanden geleden gingen m’n lief en ik naar Utrecht Pride. We vonden een fijn plekje aan de gracht om van de botenparade te genieten.
Naast ons zat een volwassen man. Telkens wanneer er iemand met een camera voorbij vaarde, zette hij angstig zijn capuchon op en maakte hij zich klein. Alsof hij probeerde onzichtbaar te zijn. Het was een groot contrast met alle mensen die trots op de boten dansten.
Ik had met hem te doen. Hoewel ik natuurlijk niks over zijn leven weet, herkende ik de angst om zichtbaar te zijn. Het deed me denken aan hoe ik in mijn tiener
jaren uit schaamte mijn geaardheid probeerde te verstoppen. Hoe ik altijd op mijn hoede was en zo weinig van mezelf terug zag om me heen.
Ik was me er erg bewust van dat ik anders was en het knaagde aan me. Onzichtbaar zijn was toen het enige wat ik wilde.
Elk jaar raakt pride month me opnieuw. Alsof ik ieder jaar mijn jongere zelf de bevestiging kan geven dat ze goed is zoals ze is. Dat ik niet raar ben en niet alleen ben. De echte ik wordt elk jaar weer een stukje zichtbaarder en trotser!
Ik voel een diep respect voor de weg die zovelen uit de lgbtqia+ community afleggen om zichzelf te kunnen zijn. De moed die daarvoor nodig is is ongekend en we hebben elkaars steun nodig. Laten we er met z’n allen voor (blijven) zorgen dat iedereen zich veilig voelt om zichtbaar en trots te zijn.
