Ik was een jaar of 7 toen we van Roermond naar Sittard verhuisden. Een hele belevenis als je zo jong bent, kan ik je vertellen! Als klasgenootjes vroegen waar ik zou gaan wonen, fronsten ze verbaasd hun wenkbrauwen als ik antwoord gaf. Helemaal in Sittard?! Het leek de andere kant van de wereld. Waarschijnlijk dacht ik daarom dat de intercity naar Sittard vernoemd was.
Ik vond het super spannend, maar 30 kilometer verderop gaan wonen bracht ook veel nieuwe leuke avonturen! Een groot nieuw huis en een nieuwe school bijvoorbeeld.
Wat onveranderd bleef was mijn liefde voor tekenen. Wanneer ik erachter kwam dat er op de nieuwe school een kerst tekenwedstrijd gehouden werd, was ik dol enthousiast. In iedere klas werd er een tekening gekozen die afgedrukt werd als kerstkaart. Mijn tekening omgedoopt tot kerstkaart, dat leek me maar wat leuk!
Dus ging ik aan de slag. In het diepste geheim maakte ik schetsen van mijn ontwerp. Ik vertelde er niemand over. Eenmaal tevreden met mijn ontwerp, restte me nog maar één ding. In de les op school zou ik dit ontwerp uitwerken en wie weet werd mijn tekening wel gekozen.
Toen het eindelijk zo ver was gaf ik alles wat ik had. Net zolang tot er geen wit meer te zien was. Tevreden legde ik mijn potlood neer. Meer kon ik niet doen. Het was nu aan de klas om een tekening te kiezen.
Met zwetende handjes wachtte ik op het eindoordeel. En jawel, mijn grote droom kwam uit, bijna iedereen stemde op mijn tekening! Mijn dag kon natuurlijk niet meer stuk. Ik had mijn eigen kerstkaart!
Dolblij ging ik langs alle deuren in mijn straat om te vragen of ze kerstkaarten wilden kopen. Het was onbelangrijk of ik een Ja of een Nee te horen kreeg. Ik vroeg het gewoon en ging weer naar de volgende deur als een chagrijn me nee verkocht. Ik was zo blij met mijn kerstkaart dat ik geen angst kende voor afwijzing. Mijn geluk was onverwoestbaar.
Nu bijna 20 jaar later, vol op bezig met het ontwerpen van kaartjes, denk ik nog vaak terug aan dit moment. De drang om mijn dromen na te jagen is er nog steeds. Die koester ik maar al te graag. Uiteindelijk blijft toch het plezier het allerbelangrijkst. Dat neemt nooit iemand je af!
